Podczas praktyki jogi czasem zaleca się stosowanie wizualizacji, czyli pełnego skupienia uwagi na kreowanych mentalnych obrazach. Metoda ta stosowana jest podczas np. asan, medytacji oraz praktyki prāṇāyāmy.
Czasem wizualizacje mogą mieć praktyczny wymiar. Na przykład mentalny obraz jakiejś pozycji lub związanych z nią skojarzeń, może uruchomić lepiej te partie ciała, które są dla niej kluczowe. Podczas prāṇāyāmy, kiedy powtarzamy jakąś sekwencję oddechów określoną liczbę razy, możemy wyobrażać sobie cyfry, które przewijają się w wyobraźni. Dzięki temu mamy większą pewność, że wykonaliśmy założoną liczbę powtórzeń.
Wizualizacje mogą być jednak złożone i mieć bardziej medytacyjny wymiar. Yogacūḍāmaṇi Upaniṣad (ok. XV w.) tak opisuję praktykę candra bhedany: „Siedząc w baddhapadmāsanie yogin powinien wziąć wdech lewą dziurką od nosa, zatrzymać oddech wedle możliwości, a następnie zrobić wydech prawą dziurką. Skupiając uwagę na tarczy księżyca, która jest jak ocean nektaru czystej bieli mleka, staje się szczęśliwy w praktyce prāṇāyāmy. Skupiając uwagę na dysku słońca, któremu oddajemy cześć jako wibrującej, płomiennej świetlistości, staje się szczęśliwy w praktyce prāṇāyāmy.”
.