Haṭhapradīpikā zaleca, aby wszelkie praktyki oddechowe wykonywać z umysłem skupionym (manoyukta). Samo słowo manoyukta pochodzi od rdzenia √yuj, od którego wywodzi się także słowo yoga. Rdzeń √yuj w tym kontekście znaczy “łączyć” lub “skupiać uwagę”, czyli praktyki oddechowe powinniśmy wykonywać z umysłem skupionym lub połączonym. Naturalnym punktem skupienia uwagi jest oddech. Podczas praktyki oddechowej umysł podąża za oddechem, łączy się z nim, przejmuje stopniowo nad nim pełną kontrolę.
Z upływem praktyki następuje jednak głębsze zespolenie. Granica między umysłem a oddechem zaciera się. Trudno wówczas powiedzieć, czy to umysł kontroluje oddech, czy może oddech kontroluje umysł. “Umysł i oddech są jak mleko i woda pomieszane ze sobą i działają tak samo. Tak długo, jak umysł jest aktywny, oddech jest aktywny. Tak długo, jak aktywny jest oddech, aktywny jest umysł” – pisze Anamaska.