Joga czasem uznawana jest za poszukiwanie czegoś, co wykracza poza przyziemne doświadczenia, za akt transcendencji w dążeniu do czegoś, co czyste, doskonałe i absolutne. Ale istniejemy tutaj i teraz, otoczeni tym, co nieczyste, przemijające, zanurzeni także we własnej niedoskonałości. Intrygujące podejście do tego dylematu proponuje Bhagavadgītā . „Yoga jest sztuką działania” – stwierdza (BhG 2.50). A zatem mamy być jak artysta, który przekształca pospolite w intrygujące, mierne w piękne, żałosne w przepojone mądrością lub coś, co jest jedynie wściekłością i wrzaskiem w jakąś znaczącą frazę. I nie stoi za tym żaden plan, nie ma żadnego celu, ani nagrody na końcu drogi. Nasza sztuka działania, nasza joga, jest celem samym w sobie. Transcendencja tego, co nazywamy codziennością może wydarzyć się jedynie jako skutek uboczny. Możemy grać tylko tymi kartami, które mamy. A więc zamiast odrzucać je czy narzekać, musimy się nauczyć grać umiejętnie, jak artysta.
Wiecej o teorii jogi znajdziesz tutaj oraz tutaj
Yoga is sometimes seen as looking for something that is beyond the mundane experience, as the act of transcending in a pursuit of something which is pure, perfect and absolute. But we exist here and now, surrounded by impure and transient, immersed also in our own imperfection. Bhagavadgītā offers an intriguing solution to this dilemma. “Yoga is skill in actions”- it says (BhG 2.50). We are thus expected to be like artists who transform the ordinary into the intriguing, the mediocre into the beautiful, the pathetic into the full of wisdom or something which is but sound and fury into a meaningful phrase. And there is no purpose to it, no goal, no reward at the end. Our skill in action, our yoga, is an end to itself. Transcending what is called the everyday may happen only as a mere side effect. We can only play the cards we have. So instead of discarding them or complaining, we need to learn to play skillfully, like an artist.